Без булмаган җирдә яшәү –
"Аз да җитә, күп тә бетә"
Булган кебек һәр тавыкның
Күрше төсле булып булмый,
Әй гомерем, чишмә суларыдай
Өлгерә алмый калам хыялларның
Кайберләрен чынга ашырып.
Маңгайларга сырлар ясама әле,
Язлар тулы эчке болыннарым
Әзер түгел көзгә керешкә.
Көз җитүен әле уйламый да,
Сайрап тора күңел былбылым.
Суыкларга ерак дигән кебек,
Сары көздә яшел алан кебек -
Җәй беткәндә чәчкән арышым.
Шул уҗымнар кебек яшелләнеп,
Кешеләргә гыйбрәт итеп сөйлим кыйсса:
Бу заманда, хәлең бетеп, тының кысса,
Кем булышыр? - бу сорауга җавап кыска:
Яхшы булыр, берәү килеп кулын сузса.
Беркемнең дә бер кешедә юк эшләре,
Тик үзләре өчен эшли чүкечләре.
Туктамыйча шәп барганда үз эшләре,
Күренми шул ярдәм көткән иптәшләре.
Кабаланып дөнья куган бу көннәрдә,
Булышырга вакыт тапмый бүтәннәргә,
Барысы да үз эченә бикләнгәндә,
Кем орынсын син ярасы бүкәннәргә?
Онытмагыз, бу дөньялар - зур куляса.
Гел әйләнеп кенә бармый, ул бер баса.
Һаман шулай дуслар дуска кул сузмаса,
Түзмәс Ходай, чабулардан тотыр, ласа.